Vakantiegangers....waar zijn jullie?

Dinsdag 26 juni, inmiddels ben ik al 11 dagen in Noorwegen en begin ik langzaamaan mijn draai te vinden. Ondanks dat het erg rustig is op de camping en bij de huttenverhuur maak ik lange dagen. Hierdoor weet ik ’s avonds niet de inspiratie te vinden om een stukje te schrijven. Vandaag ga ik daar door enigszins aandringen van mijn moeder en zus verandering in brengen door aan het derde stukje op mijn reisblog te beginnen. Ik ga even globaal beschrijven hoe mijn 11 dagen Noorwegen er tot nu toe uit hebben gezien.
Zoals ik al had verteld is het nu nog erg rustig op de camping en worden er ook niet veel hutten verhuurd. Veel werk valt hier dus niet aan te besteden, daarom ben ik voornamelijk bezig met kleine klusjes die mijn baas al jaren op een grote stapel heeft liggen maar nooit heeft afgekregen. Zo moesten er affiches en wegwijsborden gemaakt worden voor de camping, typische Hollandse snoepzakken gemaakt worden voor het boerderijshopje en moesten de stallen uitgemest worden voor de komst van paarden…. Ga zo maar door!
Naast deze kleine werkzaamheden werd er afgelopen vrijdag op ons terrein een dorps-BBQ georganiseerd waar ook enige voorbereiding bij kwam kijken. Voor deze BBQ werd het merendeel van de bevolking van het dorp uitgenodigd, waarvan slechts 12 mensen op kwamen dagen. Je begrijpt het al, een lange voorbereiding voor niets en een week lang BBQ-vlees als diner! Lang konden we hier niet om treuren, want de dag daarop vond er bij ons een trouwfeest plaats. De achterzaal hadden we omgetoverd tot een ware sfeervolle eetzaal, die we later op de avond konden veranderen in een danszaal. Om 3 uur verschenen de reusachtige bruid, smalle bruidegom en alle genodigden. Tijdens het diner, dat in Noorwegen al om 4 uur begint, kwamen de verschillen tussen de Nederlanders en de Noren weer is goed naar voren. Voor de Noren is het bijvoorbeeld doodnormaal wanneer het eten op schalen word doorgegeven, zodat iedereen zelf zijn eten op kan scheppen. Dat is in Nederland toch niet voor te stellen? De vader van de bruidegom nam het verzorgen van de muziek op zich, en zo konden wij de gehele avond genieten van het prachtige orgelspel van opa.  Liedjes zoals Blowing in the wind, Obladi Oblada en Sway vlogen ons om de oren. Je kunt begrijpen dat ik blij was wanneer de vaatwasser zijn wasje weer mocht draaien, zodat het luidruchtige lawaai van de machine het orgelspel overstemde. Het was duidelijk dat ik niet de enige was die er zo over dacht, want alle gasten waren om half 12 al richting huis vertrokken.
Zondag beloofde een drukke dag in het restaurant te worden met veel lunches en diners, maar ook werden deze voorspellingen jammer genoeg niet waargemaakt. Ik kijk uit naar de tijd dat het hier wat drukker gaat worden, want dit is niet mijn manier van werken. Geef mij maar stress en drukte… heerlijk!
Nu komt het over alsof ik een rustig leventje leidt hier, maar zo moeten jullie het niet helemaal bekijken. De drie jonge kinderen van 0, 2 en 3 jaar zorgen voor aardig wat vertier. Zo is het opvallend dat het humeur van de kinderen zich aanpast aan het weer. Wanneer de zon schijnt zijn het de liefste kinderen die er bestaan, maar zodra de zon plaats maakt voor de wolken veranderd hun humeur drastisch. Zo is het de afgelopen dagen bewolkt, regenachtig en somber geweest, waardoor de kinderen de gehele dag drammerig en huilend rondlopen. Ja… ik ben er wel achtergekomen dat ik nog wel even 15 jaar wacht met kinderen krijgen. 
Door mijn verblijf hier merk ik dat ik veel inspiratie op doe, die ik later kan gebruiken wanneer ik mijn eigen hotel ga beginnen. Al deze ideeën probeer ik meteen uit te werken, zodat ik ze niet kan vergeten. Wat kijk ik uit naar de dag dat ik mijn hotel kan openen, zijn jullie ook zo benieuwd?